نازلی! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.ه
در خانه، زیر ِ پنجره " گُل داد یاس ِ پیر.ه
دست از گمان بدار!ه
با مرگِ نحس پنجه میفکن!ه
بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار..ه
نازلی سخن نگفت؛
سرافراز
دندانِ خشم بر جگر ِ خسته بست و رفت...ه
نازلی! سخن بگو!ه
مرغ ِ سکوت، جوجه ی مرگی فجیع را
در آشیان به *** نشسته ست!ه
نازلی سخن نگفت؛
چو خورشید
از تیره گی برآمد و در خون نشست و رفت...
نازلی سخن نگفت
نازلی ستاره بود
یک دَم درین ظلام درخشید و جَست و رفت...ه
نازلی سخن نگفت
نازلی بنفشه بود
گُل داد و
مژده داد: زمستان شکست! ه
و
...رفت
