بر باد از دست رفت این دریا
دریا بنال پای کوه دریا
از من فردا چی می مونه بر جا
اگه نخونم و نگم از تو فرزاد
وقتی قلم کم میاره پیش وصف تو
وقتی هر چشمی مست از رسم تو
من و ببخش ببخش مردآهنکوه
به عزم جزم رزمت،مرگ تو
میشه شروع شکوفه گل بر دار
تو سر بالا رفتی پای چوبه ی دار
وقتی خوف میندازه تو دل کفن تو
حتی می ترسن پس بدن جسدتو
دیگه چی مونده چیزی واسه از
دست دادن رفیق کوه و کتاب کمانگر
بر سر نمی زنم ووقته مرثیه نیست
و سرم پر خشم و ارثی
جز اشک و بدن سفیدت تو خاک
جز چشمِ کُرد و کُردی چشمات
جز تفنگی که تو دست تو قلم بود
اونا تفنگدار بودن و تو قلمدار
فردا فرزاد از داری که تو رو
بالا کشید و فردا هم فرزادهارو
می کِشه تو آسمون و هر شب ستاره
یه فرزاد و حامله میشه دوباره
قسم به اسم تو که حک شده رو
قلبا قسم به بغض مادرت فرزاد
اگه نگیرم انتقامتو فردا
بزار اسم و رسم من بره بر باد
از اون روزی که رفتی
دیگه نیرویی در من
نمونده نمونده نمونده
یکی یدونه ی مامان
امید زندگی مامان
وای وای وای
بعد اون گریه نکنی مادر مسرور باش
ببین پرت سر بالا مغرور
رفت و راحت شد بس بود
اون همه خفت و خاری پس کو
اون لحظه ی عاری از زاری و ننگ
اون بودنِ محترم حس قشنگ
از خستگی توی این قهقراها
چه کنیم، چه میشه و چه و این چراها
صورتای کبودِ ته بن بستا
صدای شیون زنها و گلدسته ها
از خون خشکیده تو حلقوممون
از قامت شکسته ی این همه جوون
از سری که حرف داره و شکسته میشه
یعنی آخرین درهای امیدم بسته میشه
گفتم آقا روی شما حکم میشه فردا
از این شکنجه و کشتن دست بردار
تو از اونچه که هویت منه دوری
منو نمیشه شبیه خودت کنی زوری
تو داری می بری تو دنیا حیثییتمو
خار کردی به خدا شخصیتمو
من تاریخم پر بابک و کاوه س
تختی کشی می کنی اینه برنامت
سرکوب ملتی که تن اش نحیفه
تو ثابت کردی که سیاست کثیفه
اینو به زبون خودت می گم که بفهمی
باورش کن آیه های من شریفه
از اون روزی که رفتی
دیگه نیرویی در من
نمونده نمونده نمونده
یکی یدونه ی مامان
امید زندگی مامان
وای وای وای
